Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει και την περιβόητη πλέον τροπολογία για την απαγόρευση πάσης φύσεως διαμαρτυριών στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων στην πλατεία Συντάγματος.
Η τροπολογία αυτή μάλιστα έρχεται λίγες μόνο μέρες μετά την απεργία πείνας του χαροκαμένου πατέρα Πάνου Ρούτσι που έχασε το γιό του στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και χωρίς καμία αμφιβολία ανάγκασε την κυβέρνηση Μητσοτάκη να υποχωρήσει ατάκτως μπροστά στην παλλαϊκή στήριξη του αιτήματος του πατέρα να μάθει την αιτία θανάτου του παιδιού του.
Και μόνο ο χρόνος που επιλέχτηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να προωθηθεί η τροπολογία η οποία προβλέπει ποινικές κυρώσεις σε όσους διαμαρτύρονται στο χώρο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, δείχνει ότι δεν πρόκειται για μια θεσμική κίνηση προς ένδειξη σεβασμού στο Μνημείο, όπως προσπαθεί να επικοινωνήσει η κυβέρνηση.
Πρόκειται για μια ρεβανσιστική κίνηση απέναντι σε έναν απλό άνθρωπο που με τον αγώνα του κατάφερε να ξεγυμνώσει την κυβέρνηση, αλλά και μια απόφαση που θέλει να «προλάβει» παρόμοιες διεκδικήσεις και ταυτόχρονα μια απόφαση που έχει θετικό αντίκτυπο στο ακροδεξιό ακροατήριο, καθώς είναι «πασπαλισμένη» και με στρατοκρατία, λόγω της εμπλοκής του υπουργείου Εθνικής Άμυνας .
Αυτή παράμετρος βέβαια της εμπλοκής του υπουργείου Εθνικής Άμυνας στην τροπολογία για το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη προφανώς και θα περάσει από «κόσκινο» για τη συνταγματικότητα της.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, επειδή υπουργός Εθνικής Άμυνας είναι ο Νίκος Δένδιας, που όλες οι δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν ως τον δημοφιλέστερο υπουργό της κυβέρνησης, πολλές είναι οι «κακές γλώσσες» και εντός και εκτός του κυβερνώντος κόμματος που ομιλούν για πισώπλατο χτύπημα του Κυριάκου Μητσοτάκη στον ισχυρότερο εσωκομματικό του αντίπαλο. Ενδεχόμενο που ενισχύεται από το γεγονός ότι ο Νίκος Δένδιας ήταν ο πρώτος υπουργός που τάχθηκε υπέρ του αιτήματος του Πάνου Ρούτσι όταν πρωθυπουργός και το επιτελικό κράτος του Μαξίμου, μαζί με κάποιους άλλους υπουργούς κραύγαζαν κατά του απεργού πείνας.
Σε όλους αυτούς τους «πολιτικούς» είναι μάλλον δύσκολο να περάσει από το μυαλό τους ότι το πρόβλημα δεν είναι μια διαμαρτυρία κοντά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και μάλιστα όταν αυτή αφορά το αίτημα για απονομή Δικαιοσύνης για μια τραγωδία που στοίχισε τη ζωή σε 57 συνανθρώπους μας στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέα παιδιά.
Το πρόβλημα είναι οι ίδιοι και οι πράξεις τους, που αποδεικνύουν την πολιτική τους γύμνια να διαχειριστούν μείζονος σημασίας ζητήματα για την κοινωνία. Και τη μόνη «λύση» που βρίσκουν είναι να ποινικοποιούν κατά το δοκούν ότι αποδεικνύει την ανεπάρκεια και την ανικανότητα τους.
ΥΓ. Και δεν είναι μεμονωμένη περίπτωση η τροπολογία για την απαγόρευση διαμαρτυριών στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη με την απειλή φυλάκισης και προστίμων. Πριν μερικές ημέρες στο νοσοκομείο Ηρακλείου Κρήτης, όπως μετέδωσαν τοπικά μέσα, ένας πατέρας διαπληκτίστηκε με το ιατρικό προσωπικό γιατί περίμενε πάνω από τρεις ώρες να εξεταστεί το σοβαρά τραυματισμένο παιδί του, λόγω ελλείψεων προσωπικού και υποδομών. Και αυτός ο άνθρωπος συνελήφθη στο πλαίσιο του αυτοφώρου, καθώς η διαδικασία κινήθηκε αυτεπάγγελτα, ενώ το ιατρικό προσωπικό δήλωσε ότι δεν επιθυμεί τη δίωξη του. Η αγωνία ενός πατέρα να σώσει το παιδί του, σε ένα κράτος που το δημόσιο σύστημα υγείας υπολειτουργεί εξαιτίας των κυβερνητικών αποφάσεων, τιμωρείται με χειροπέδες και εδώλιο κατηγορούμενου.
