Το σύνθημα για την ανάδειξη των «ιδανικών» της άκρας δεξιάς έδωσαν οι υπουργοί του Κυριάκου Μητσοτάκη Άδωνις Γεωργιάδης και Θάνος Πλεύρης, γνωστοί εξ άλλου για τις πολιτικές τους θέσεις και κατά το παρελθόν από τη θητεία τους στο κόμμα Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Το Σάββατο 27/12, ο υπουργός Υγείας της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης, σε συζήτηση στο X είχε σχολιάσει ότι η Διεθνής Αμνηστία και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι «αδιάφορα αριστεροκρατούμενα σχήματα!» και πρόσθεσε ότι «κανείς δεν πρέπει να τους δίνει καμία σημασία».
Την Κυριακή 28/12, μπήκε στο παιχνίδι και ο υπουργός Μετανάστευσης του κυβερνώντος κόμματος Θάνος Πλεύρης για να υπερθεματίσει υπέρ των απόψεων του Άδωνι Γεωργιάδη σημειώνοντας ότι «η νομολογία πολλών ευρωπαϊκών και διεθνών δικαστηρίων και οι αποφάσεις διεθνών και ευρωπαϊκών οργάνων έχουν επηρεαστεί από μια πολυετή ηγεμονία της αριστερής ιδεολογίας».
Μάλιστα ο υπουργός Μετανάστευσης, στην ανάρτηση του στο Χ, το πήγε ένα βήμα παρακάτω και υποστήριξε ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και η Διεθνής Αμνηστία δυσκολεύουν το «έργο» του να απελαύνει μετανάστες και ανέφερε ότι «τελικά αυτά τα όργανα θέλουν να επιβάλουν στους ευρωπαίους να ανεχθούν αθρόα ροή (μεταναστών) στην ΕΕ στο όνομα του ανθρωπισμού».
Για να καταλήξει πως «προσωπικά μου είναι αδιάφορη η κριτική που δέχονται νομοθετικά κείμενα που υποστήριξα όπως η αναστολή ασύλου, η ποινικοποίηση της παράνομης διαμονής και η επιτάχυνση απελάσεων από αυτά τα όργανα. Αντιθέτως συχνά η αρνητική κριτική από αυτά επιβεβαιώνουν την ορθότητα των αποφάσεων και την ανάγκη λήψης ακόμη αυστηρότερων μέτρων στο επίπεδο της αποτροπής».
Όταν πρωτοκλασάτοι υπουργοί της κυβέρνησης φτάνουν στο σημείο να επιτίθενται, να συκοφαντούν και να λοιδορούν διεθνείς θεσμούς, δικαστήρια και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως «αριστεροκρατούμενα σχήματα», δεν αποκαλύπτουν φυσικά κάποια κρυφή αλήθεια, αλλά τη δική τους πολιτική ένδεια και τον πανικό που τους διακατέχει.
Η επίθεση στη Διεθνή Αμνηστία και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι ούτε πολιτική θέση, ούτε αντισυστημική στάση, ούτε ρεαλισμός.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχοντας εξαντλήσει το αφήγημα του «κέντρου» και της «κανονικότητας», επιχειρεί μια απελπισμένη στροφή προς τα ακροδεξιά αντανακλαστικά με την απαξίωση θεσμών.
Είναι μια ακόμη απόδειξη της αδυναμίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη να υπερασπιστεί τις κατακριτέες επιλογές της στο πεδίο του δικαίου, της δημοκρατίας και των διεθνών δεσμεύσεων.
Η επίθεση των κυβερνητικών αξιωματούχων σε διεθνείς θεσμούς δεν αποτελεί ιδεολογική μετατόπιση αρχών, καθώς άλλωστε η συντηρητική παράταξη εμπεριέχει τέτοια ακροδεξιά στοιχεία. Τη δεδομένη στιγμή, όμως, γίνεται τόσο «κραυγαλέα» αφού απορρέει και από ένα ψυχρό εκλογικό υπολογισμό.
