Την περασμένη Κυριακή, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε την καθιερωμένη πλέον ανάρτηση του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να εξυμνήσει τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του την εβδομάδα που παρήλθε.
Ο πρωθυπουργός στην ανάρτηση του προέταξε τα όσα πράγματι θλιβερά συνέβησαν κατά την διάρκεια των αγώνων μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, μέσα και έξω από τα γήπεδα, αποδεικνύοντας ωστόσο με τα γραφόμενα του πως αρνείται να διακρίνει το πρόβλημα και φυσικά δεν έχει τρόπους να το λύσει.
Στην ανάρτηση του και πάλι έκανε γενικόλογες αναφορές περί νομιμότητας υπερτονίζοντας τον αυστηρό νόμο που ψηφίστηκε πριν από 15 μήνες για την αντιμετώπιση της βίας στους αθλητικούς χώρους.
Στην περίπτωση πάντως της σειράς των τελικών για το πρωτάθλημα μπάσκετ ο νόμος δεν στάθηκε ικανός για να διασφαλίσει την ομαλή και ασφαλή διεξαγωγή των αθλητικών διοργανώσεων. Προφανώς γι αυτό δεν φταίει ο νόμος αλλά αυτοί που τον εφαρμόζουν.
Για τις ευθύνες της κυβέρνησης του ο πρωθυπουργός δεν είπε ούτε μια κουβέντα και απλά ευχήθηκε «να προασπίσουμε τη χαρά και την ανταγωνιστικότητα του μπασκετικού αθλητισμού, αποβάλλοντας κάθε έκνομη ενέργεια από τους αγωνιστικούς χώρους. Να κερδίσει, συνεπώς, ο καλύτερος, αφήνοντας έξω από τα γήπεδα και οριστικά πίσω μας τον κακό μας εαυτό».
Οι πρωθυπουργικές ευχές πάντως δεν αποτελούν λύσεις στα προβλήματα και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει ο πρωθυπουργός να συγχέει τα γήπεδα με τα Πανεπιστήμια.
Γιατί αυτό επιχείρησε να κάνει με την ανάρτηση του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και χθες, γιατί το έχει πράξει και παλαιότερα.
Αμέσως μετά τις αναφορές του στη βία στους αθλητικούς χώρους αναφέρθηκε στην δήθεν βία στα δημόσια πανεπιστήμια εξισώνοντας τα με τα γήπεδα.
Μπρος στο μένος του για κάθε τι Δημόσιο, αλλά κυρίως για να συντηρήσει το αφήγημα του περί της επιβολής νόμου και τάξης παντού μιλάει για ανομία στα πανεπιστήμια και προωθεί αμφιλεγόμενα μέτρα κατά όσων δεν θέλουν να υποταχθούν στα θέλω του να αλλάξει ο χαρακτήρας των πανεπιστημίων και να σταματήσουν στην πράξη να αποτελούν χώρους διακίνησης ιδεών.
Πράγματι υπάρχουν φαινόμενα βίας σε κάποια πανεπιστήμια, αλλά σε καμία περίπτωση το φαινόμενο δεν είναι έντονο και διαδεδομένο σε όλα τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Ούτε βέβαια μπορεί να θεωρηθεί βία που πρέπει να τιμωρηθεί σκληρά, ακόμη και με διαγραφή των φοιτητών από τις σχολές τους, μια κατάληψη. Αυτός είναι ο τρόπος αντίδρασης και διεκδίκησης των φοιτητών, όπως οι απεργιακές κινητοποιήσεις είναι το «όπλο» των εργαζομένων.
Επιτέλους, η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός θα πρέπει να σταματήσουν να εξισώνουν την οπαδική βία με τις δυναμικές διεκδικήσεις των φοιτητών αλλά και γενικότερα των πολιτών.
