Οι στίχοι του Κώστα Βάρναλη στους «Μοιραίους» αποδίδουν ίσως καλύτερα από κάθε άλλη περιγραφή την κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση με αφορμή τον πόλεμο και την ενεργειακή κρίση:
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.
Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Όλα δείχνουν πως και η επόμενη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, στις 20 και 21 Οκτωβρίου, οδηγείται σε αδιέξοδο. Το χάσμα στο ζήτημα του πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου παραμένει μέχρι στιγμής αγεφύρωτο, οι μονομερείς ενέργειες, όπως οι γιγαντιαίες διαφορές στα ποσά μεταξύ των σχεδίων στήριξης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης (με κορυφαίο παράδειγμα τη Γερμανία) και η κρίση στην κοινωνία από τον υψηλό πληθωρισμό, ενδέχεται να οδηγήσουν σε κατακερματισμό την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ΕΕ παραμένει χωρισμένη σε δυο στρατόπεδα στο θέμα του πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου, με αποτέλεσμα η συνακόλουθη άνοδος της τιμής του φυσικού αερίου λόγω μείωσης των προμηθειών από τη Ρωσία να έχει πλήξει ορισμένες χώρες πιο σκληρά από άλλες. Προβλήματα δικαιοσύνης και ανισομερούς κατανομής των βαρών στο εσωτερικό της Ένωσης θέτουν αρκετές χώρες, ενώ το Βερολίνο βάλλεται από παντού. Και βάλλεται, όχι μόνο για το πακέτο των 200 δισεκατομμυρίων ευρώ προς τις γερμανικές επιχειρήσεις, αλλά και γιατί «αδειάζει» την αγορά φυσικού αερίου για να γεμίσει τις δικές του δεξαμενές ενόψει του «δύσκολου χειμώνα» που έρχεται. Η Γερμανία, μάλιστα, τάσσεται υπέρ του σχηματισμού μιας παγκόσμιας συμμαχίας των «G7plus» για τη μείωση των τιμών του φυσικού αερίου, τη στιγμή που ο Πούτιν προτείνει τη μετατροπή της Ρωσίας σε «μεγάλο κόμβο» για τη μεταφορά αερίου στην Ευρώπη αντί των Nord Streams και η Γαλλία επιμένει στη μείωση της συνολικής κατανάλωσης ενέργειας κατά 10% εντός δυο ετών.
Την ίδια στιγμή, η Ουάσιγκτον κερδίζει απίστευτα από την Ευρώπη , η οποία επιδιώκει την απεξάρτηση από το ρωσικό αέριο, αλλά ταυτόχρονα, αντί για μια αυτονομία, οδηγείται στην εξάρτηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν είναι τυχαίες, άλλωστε, οι αιχμές του γερμανού αντικαγγελαρίου κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και οι ευρύτερες καταγγελίες κατά της Νορβηγίας για κερδοσκοπία από την κρίση σε βάρος άλλων ενεργειακών χωρών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πλέον πολυδιασπασμένη, με τον κίνδυνο σημαντικών συγκρούσεων στο εσωτερικό της να είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός, με σοβαρές ρωγμές στον γαλλογερμανικό άξονα και με δημόσιες κόντρες μεταξύ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Και-επαναλαμβάνουμε-τα δύσκολα βρίσκονται μπροστά μας!
