Η κυβέρνηση Μπαϊρού έπεσε, καθώς δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός ζήτησε από την Εθνοσυνέλευση, προκειμένου να επιβάλει ένα πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, μέσω του προϋπολογισμού, με περικοπές δαπανών 44 δισεκατομμυρίων ευρώ, που θεωρεί ως λύση για την συγκράτηση του δημόσιου χρέους της χώρας που έχει εκτροχιαστεί, φθάνοντας στα 3,35 τρισ. ευρώ ή στο 114%. Πρόκειται για το τρίτο υψηλότερο χρέος στην Ευρωζώνη μετά την Ελλάδα και την Ιταλία.
Ένα πρόγραμμα σκληρής λιτότητας που δεν ενέκριναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά δεν εγκρίνει ούτε και ο γαλλικός λαός.
Ωστόσο για τον δημοσιονομικό αυτό εκτροχιασμό κάποιοι ευθύνονται και αυτοί δεν μπορεί να είναι άλλοι από τον ίδιο τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν και τους πρωθυπουργούς που διόρισε, επιλέγοντας πάντα από την δεξιά και την κεντροδεξιά.
Αυτή είναι η «ρίζα» του προβλήματος, οι πολιτικές που εφαρμόζονται και όχι αυτή που κάποιοι προσπαθήσουν να εμφανίσουν ως απειλή, ότι δηλαδή δεν υπάρχει σταθερή κυβέρνηση στη Γαλλία για να λαμβάνει αποφάσεις.
Και μεταξύ αυτών είναι και ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης που βλέποντας τις εξελίξεις στη Γαλλία, δυο μέρες νωρίτερα από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, φρόντισε να τις εκμεταλλευτεί πολιτικά κάνοντας εκτενή αναφορά στο πρόβλημα της Γαλλίας και συνδέοντας το με την «πολιτική σταθερότητα» που πολύ τον βολεύει να την επικαλείται προπαγανδίζοντας ότι αυτός ο ίδιος είναι η «προσωποποίηση» της.
Το μ όνο βέβαιο είναι ότι στη Γαλλία δεν υπάρχει πολιτική κρίση όπως την εννοεί ο κύριος Μητσοτάκης, αλλά μια τεράστια πολιτική απογοήτευση από την προεδρία Μακρόν και τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του, που οδήγησαν το εκλογικό κόμμα σε άλλες επιλογές, ακόμη και προς την ακροδεξιά.
Ακόμη πάντως και μετά τις εξελίξεις αυτές ο Εμανουέλ Μακρόν αν θέλει έχει πολιτικές λύσεις και μάλιστα πολλές. Μπορεί να παραιτηθεί και να γίνουν πρόωρες προεδρικές εκλογές, μπορεί να διορίσει νέο πρωθυπουργό, αλλά αυτή τη φορά όχι από την δεξιά και την κεντροδεξιά που απέτυχε, αλλά από την κεντροαριστερά ή ακόμη να διορίσει τεχνοκράτη πρωθυπουργό, ο οποίος όμως θα παρουσιάσει ένα προϋπολογισμό που δεν θα είναι κοινωνικά ανάλγητος και θα στοχεύει στον μεγάλο πλούτο που επί των ημερών Μακρόν «αβγάτισε» υπερβολικά.
Εν κατακλείδι ο Μακρόν προσπάθησε να κυβερνήσει θέτοντας στους ψηφοφόρους το δίλλημα «ή εγώ ή η ακροδεξιά της Λεπέν». Γι΄ αυτό και προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές το 2024, αλλά ο λαός τον διέψευσε και έδωσε την πρωτιά στην αριστερή συμμαχία Νέο Λαϊκό Μέτωπο που αν και πρώτη δύναμη στην Εθνοσυνέλευση αγνοήθηκε επιδεικτικά από τον Μακρόν, που έδωσε την πρωθυπουργία σε δυο κεντροδεξιούς κόντρα στην λαϊκή βούληση.
Ένα σημαντικό συμπέρασμα που συνάγεται από τις εξελίξεις στη Γαλλία είναι ότι ενίοτε τα διλήμματα γίνονται μπούμερανγκ και κυρίως πως στην δημοκρατία αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Λύσεις δίνουν οι λαοί στις κάλπες.
