Το μεγάλο ζητούμενο είναι σε ποιους σκοπεύει να μειώσει τους φόρους ο πρωθυπουργός. Ο ίδιος και το οικονομικό του επιτελείο μιλούν για μείωση φόρων, πρωτίστως στη μεσαία τάξη που βλέπουν ως εν δυνάμει ψηφοφόρους τους και δηλώνουν πως είναι οι διαχρονικά αδικημένοι του ισχύοντος φορολογικού συστήματος.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι στην Ελλάδα πλέον μεσαία τάξη δεν υφίσταται. Και αυτό φαίνεται και από την ανάλυση των φορολογικών δηλώσεων των τελευταίων ετών από την οποία προκύπτει ότι το 90% των πολιτών και των μικρομεσαίων δηλώνουν εισοδήματα κάτω από 20.000 ευρώ ετησίως, δηλαδή κάτω από 1.700 ευρώ το μήνα.
Και τα εισοδήματα αυτά στους καιρούς της ακραίας ακρίβειας που ζούμε σε καμία περίπτωση δεν αντιπροσωπεύουν τη λεγόμενη μεσαία τάξη.
Η όποια μείωση λοιπόν των φόρων γίνει για την ερχόμενη χρονιά θα είναι καλοδεχούμενη από τους φτωχοποιημένους πολίτες αυτής της χώρας, αλλά δεν θα τους επιλύσει ουσιαστικά τα οικονομικά τους προβλήματα. Απλά θα δώσει κάποιες «ανάσες» στη μιζέρια τους.
Μια πραγματική τομή λοιπόν από μέρους της κυβέρνησης θα ήταν ταυτόχρονα με την μείωση των φόρων στους φτωχούς να υπάρξει και αύξηση των φόρων στο μικρό ποσοστό των πλουσίων και υπερ πλούσιων, ώστε τα έσοδα αυτά να διατεθούν για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους προκειμένου να καλυφθούν έτσι οι μεγάλες ανάγκες της πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Αλλά η σκέψη αυτή είναι απορριπτέα από τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη που πολιτεύεται και δρα με γνώμονα τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ.
Δεν την ενδιαφέρει πραγματικά να προωθήσει πολιτικές και μέτρα που θα αποφέρουν αξιοπρεπή εισοδήματα σε εργαζομένους, μικρομεσαίους επιχειρηματίες και συνταξιούχους, αλλά να διασφαλίσει τα υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, στο όνομα μιας μονόπλευρης ανάπτυξης που δεν διαχέεται στο σύνολο της κοινωνίας.
Σε αυτές τις επιχειρήσεις και σε αυτούς τους ελίτ εργαζομένους λοιπόν μια αύξηση των φόρων είναι άκρως αναγκαία.
Αυτό επιζητούν και οι Ευρωπαίοι και μεταξύ αυτών φυσικά και οι Έλληνες πολίτες, όπως κατέδειξε και πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Συγκεκριμένα σε ποσοστό 70% οι Έλληνες –και σε 80% οι Ευρωπαίοι- υποστηρίζουν την υιοθέτηση ενός φόρου για τα πλουσιότερα άτομα ώστε να διασφαλίζεται ότι καταβάλλουν ένα ελάχιστο επίπεδο φόρων.
Η υπέρβαση βέβαια θα ήταν όχι η επιβολή ενός φόρου στον πλούτο για το «θεαθήναι», αλλά ενός πραγματικά αναλογικού φόρου που θα αυξάνεται όσο αυξάνεται ο πλούτος, καθώς μόνο έτσι θα μπορέσουν να εξασφαλιστούν τα αναγκαία έσοδα για την επίτευξη της κοινωνικής συνοχής και την «ανάσταση» της μεσαίας τάξης.
