Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη, όμως, τελικά οι συσκέψεις δεν καταλήγουν ευνοϊκά για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, αλλά και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αφού τόσο ο ίδιος ο πρωθυπουργός όσο και οι υπουργοί και τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος δεν σκέφτονται με κριτήριο την ευημερία των πολλών αλλά τα κέρδη των ολίγων.
Όσο και αν επιχειρείται από τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη να παρουσιάσει κοινωνικό πρόσωπο δεν τα καταφέρνει, καθώς εκτός των άλλων έχει «διαβρωθεί» από το Σημιτικό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ που συνέβαλε αποφασιστικά στην σταδιακή αλλαγή πολιτικής φυσιογνωμίας της Νέας Δημοκρατίας, που πλέον μπορεί να εμφανιστεί ούτε στους ψηφοφόρους της ως ένα κόμμα της λεγόμενης «κοινωνικής δεξιάς».
Στη παρούσα συγκυρία, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι η κατρακύλα των ποσοστών του κόμματος Μητσοτάκη είναι δύσκολο να ανατραπεί και κυρίως είναι σχεδόν απίθανο να του δώσει τη νίκη στις επόμενες εκλογές –και όταν λέμε νίκη εννοούμε αυτοδυναμία και όχι μια μειοψηφική πρωτιά- στις κυβερνητικές συσκέψεις πέφτουν στο τραπέζι πολλές προτάσεις για μέτρα, αλλά αυτά που διαρρέονται είναι αποσπασματικά και σίγουρα δεν μπορούν να δώσουν λύσεις.
Είναι απορίας άξιον πως είναι δυνατόν το επιτελικό κράτος του Μαξίμου να μη μπορεί να κατανοήσει πως το ΠΡΩΤΟ μέτρο που πρέπει να λάβει άμεσα είναι η μείωση τόσο των άμεσων όσο και των έμμεσων φόρων, που αποτελούν μια από τις βασικότερες αιτίες τόσο της καθήλωσης των μισθών και των συντάξεων σε χαμηλά επίπεδα, όσο και της συνεχιζόμενης ανόδου των τιμών που ροκανίζει εν τέλει τα πενιχρά εισοδήματα.
Ούτε και το πως θα γίνει αυτή η αναγκαία αλλαγή είναι κάτι δύσκολο τουλάχιστον για όσους σκέπτονται ορθές λύσεις αντί να συσκέπτονται για «μπαλώματα».
Για την άμεση φορολογία είναι άκρως αναγκαία η μείωση των φορολογικών συντελεστών, η αναλογικότητα τους στα χαμηλά εισοδήματα και βέβαια η αύξηση του αφορολογήτου. Σε πραγματικά νούμερα αυτό σημαίνει αφορολόγητο τουλάχιστον 12.000 ευρώ (1.000 ευρώ για κάθε μήνα), μείωση των συντελεστών που σήμερα ξεκινούν από 9%, μεταπηδούν αμέσως στο 22% και φθάνουν το 44% τουλάχιστον κατά δυο με τρείς μονάδες και ενδιάμεσος συντελεστής ανάμεσα στον πρώτο και στον δεύτερο (σήμερα 9% και 22%). Και πάνω απ’ όλα τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας, δηλαδή τα ποσά που επιβάλλονται οι φορολογικοί συντελεστές να αναπροσαρμόζονται κάθε χρόνο με βάση τις αυξήσεις των μισθών και των συντάξεων.
Για την έμμεση φορολογία, την πλέον άδικη, αφού την πληρώνουν το ίδιο φτωχοί και πλούσιοι, η μείωση του ΦΠΑ και των άλλων ειδικών φόρων κατανάλωσης ή ακόμη και ο μηδενισμός τους για είδη πρώτης ανάγκης και μάλιστα με την ευρεία έννοια, είναι μονόδρομος. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να ανακοπεί η τρελή πορεία των τιμών που δεν γεμίζει μόνα τα ταμεία των μεγάλων επιχειρήσεων διαιωνίζοντας το φαινόμενο του «πληθωρισμού απληστίας», αλλά διογκώνει και την κρατική αισχροκέρδεια τροφοδοτώντας με «ματωμένα πλεονάσματα» τα κρατικά ταμεία με τεράστια ποσά που δυστυχώς μετατρέπονται από τη σημερινή κυβέρνηση μόνο σε επιδοτήσεις ελεημοσύνης, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα ούτε στην κοινωνία ούτε στην ανάπτυξη.
