Και το πλέον δυσοίωνο για την ίδια την κοινωνία είναι πως σχεδόν οι μισοί Έλληνες φορολογούμενοι και συγκεκριμένα 4,3 εκατομμύρια άνθρωποι, εμφανίζονται ως οφειλέτες του Δημοσίου.
Θα έλεγε κανείς πως αύτη η εξέλιξη είναι αναμενόμενη, αφού οι Έλληνες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι έχουν πενιχρά εισοδήματα την ίδια περίοδο που αντιμετωπίζουν μια ακραία ακρίβεια, με αποτέλεσμα να επιλέγουν το που θα δαπανήσουν τα εισοδήματα τους και να αφήνουν σε εκκρεμότητα άλλες υποχρεώσεις τους.
Όταν με το που μπαίνει το τρίτο δεκαήμερο κάθε μήνα οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί έχουν εξαντληθεί για τις αγορές βασικών προϊόντων και υπηρεσιών και την πληρωμή κάποιων άλλων ανελαστικών δαπανών, είναι εύλογο ότι δεν οι υποχρεώσεις προς την Εφορία θα μείνουν απλήρωτες.
Το παράδοξο, όμως, είναι πως ενώ ένας στους δυο Έλληνες χρωστάει στην Εφορία, όχι τις δόσεις του που «τρέχουν», αλλά φόρους που ήδη θα έπρεπε να έχουν καταβληθεί, η κυβέρνηση να πετυχαίνει υπερπλεονάσματα, που σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους το πρώτο τετράμηνο του 2025 έφτασαν τα 5,15 δισ. ευρώ.
Από την ανάλυση των στοιχείων προκύπτει ότι τα υπερπλεονάσματα οφείλονται και σε μια ιδιότυπη κρατική κερδοσκοπία. Ο υψηλός ΦΠΑ και οι επίσης υψηλοί Φόροι Κατανάλωσης που επιβαρύνουν προϊόντα και υπηρεσίες διογκώνοντας τις τιμές τους, εισρέουν στα δημόσια ταμεία, αφού πλέον αποδίδονται λόγω της εκτεταμένης χρήσης πιστωτικών καρτών.
Με απλά λόγια η κυβέρνηση κερδίζει έσοδα από τους άδικους έμμεσους φόρους που επιβαρύνουν το ίδιο πλούσιους και φτωχούς, ενώ παράλληλα διατηρεί και υψηλούς τους συντελεστές στην άμεση φορολογία.
Αυτή λοιπόν την άμεση φορολογία, είναι που δεν μπορούν να πληρώσουν οι πολίτες και χρωστάνε δεκάδες δισεκατομμύρια σε φόρους στο δημόσιο που «πλουτίζει» σε βάρος τους.
Και το χειρότερο από τα υπερπλεονάσματα στην κοινωνία μοιράζει ψίχουλα εν είδη επιδομάτων και η μερίδα του λέοντος κατευθύνεται στους λίγους και ισχυρούς, διευρύνοντας τις ανισότητες και διαρρηγνύοντας ακόμη περισσότερη την κοινωνική συνοχή.
