Τα δεδομένα μέχρις στιγμής πάντως φαίνεται να συνηγορούν πως η Ουκρανία θα είναι η μεγάλη χαμένη της υπόθεσης, με την Ρωσία του Πούτιν να αυξάνει τα εδάφη της αλλά κυρίως να εδραιώνει την ισχύ της.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, άλλωστε, το έχει δηλώσει ξεκάθαρα πως η Ουκρανία θα πρέπει να παραχωρήσει εδάφη, αν και σε μια προσπάθεια να κρατηθούν ισορροπίες έκανε λόγο για ανταλλαγή εδαφών μεταξύ των δυο χωρών.
Αλλά η Ουκρανία δεν κατέχει αυτή τη στιγμή ούτε μια σπιθαμή ρωσικού εδάφους, αφού η περιοχή του Κουρσκ στην οποία είχαν εισβάλει οι ουκρανικές δυνάμεις έχει πλέον απελευθερωθεί πλήρως.
Αντίθετα η Ρωσία κατέχει πλέον πάνω από το 20% των ουκρανικών εδαφών και ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους ότι αυτά τα εδάφη πλέον είναι ρωσικά και δεν βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση, από τη στιγμή μάλιστα που έχει τροποποιηθεί ακόμη και το Σύνταγμα της Ρωσίας για την «ενσωμάτωση» τους στη χώρα.
Αυτή την πραγματικότητα φαίνεται πως την αναγνωρίζει έστω και ιδιότυπα ακόμη και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε, ο οποίος σε δηλώσει του ανέφερε πως στο πλαίσιο μιας συμφωνίας με τον Πούτιν για κατάπαυση του πυρός θα μπορούσε να αναγνωριστεί ότι η Ρωσία «έχει τον de facto έλεγχο ενός μέρους της επικράτειας της Ουκρανίας». Βέβαια ο γ.γ. του ΝΑΤΟ σημείωσε πως η αναγνώριση αφορά μόνο το κομμάτι του «πραγματικού» και ότι η Δύση θα πρέπει να βρίσκεται σε επαφές με τους αντιφρονούντες των κατοχικών δυνάμεων, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν στις περιπτώσεις της Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας που βρίσκονταν υπό σοβιετική κατοχή.
Ωστόσο η αναφορά Ρούτε για de facto αναγνώριση ουκρανικών εδαφών ως ρωσικών δείχνει πως το ΝΑΤΟ δεν είναι και ο πιστότερος σύμμαχος του Ζελένσκι και «ανοίγει» ένα μεγάλο «παράθυρο» για αλλαγή συνόρων που μάλιστα επιβάλλεται με πόλεμο.
Μια στάση η οποία επιβεβαιώνει ακόμη με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι το «κουμάντο» στην Βορειοατλαντική Συμμαχία έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν οι ΗΠΑ και στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ο Ντόναλντ Τραμπ.
Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει δείξει ότι δεν επιθυμεί μια ευθεία σύγκρουση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ αντίθετα πολλάκις έχει στην κυριολεξία απαξιώσει τον Βολοντιμιρ Ζελένσκι. Και όχι μόνο. Το ίδιο επί της ουσίας πράττει και με τη λεγόμενη συμμαχία των «προθύμων» υποστηρικτών του Ουκρανού προέδρου, τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν, τον Γερμανό καγκελάριο Μερτς και τον Βρετανό πρωθυπουργό Στάρμερ.
Οι τελευταίοι, πάντως, δείχνουν να μην κατανοούν το «πραγματικό» -όπως ο γ.γ. του ΝΑΤΟ- και συνεχίζουν να θέτουν τους δικούς τους όρους για μια ενδεχόμενη συμφωνία για τις εξελίξεις στην Ουκρανία, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα τους επιτρέψει να μπουν στο «παιχνίδι» των διαπραγματεύσεων από το οποίο εξ αρχής τους έχει αποκλείσει.
