Το ακούσαμε και το διαβάσαμε και πέρσι για τη μεγάλη φωτιά της ΒΑ Αττικής στην Πεντέλη, το διαβάσαμε και φέτος για την Κερατέα. Μια φωτιά που ο άνεμος έσπρωξε ως τη θάλασσα. Πανηγυρισμοί γιατί δεν είχε πολλά ψηλά δέντρα σε μια περιοχή που έχει ρημαχτεί από απανωτές παλιότερες πυρκαγιές και κινδυνεύει με ερημοποίηση.

Τα πραγματικά νέα είναι όμως πως δάση είναι και οι μεσογειακοί θαμνώνες, που καίγονται ξανά και ξανά στην Ανατολική Αττική εξαντλώντας τους μηχανισμούς φυσικής τους αναγέννησης. Είναι και η χαμηλή (στο μάτι) βλάστηση που προσπαθεί να επανακάμψει μετά από παλιότερες φωτιές: πεύκα που ξαναφυτρώνουν από σπόρους, σχίνοι και κουμαριές από αναβλάστηση. Δάσος είναι επίσης οι ελάχιστες λόχμες αρκεύθου (γνωστά ως κέδροι) που έχουν απομείνει στην Αττική, οι οποίες μην έχοντας ικανούς μηχανισμούς φυσικής αναγέννησης μετά από φωτιά επαφίονται για την αναγέννησή τους στα λιγοστά άτομα που γλιτώνουν κάθε φορά από τις πυρκαγιές και βεβαίως στις δαπανηρές και χωρίς σίγουρο αποτέλεσμα, ανθρώπινες δράσεις αποκατάστασης. Και βεβαίως δασικές εκτάσεις είναι και οι βοσκότοποι και τα χορτολίβαδα που κρύβουν περισσότερη ζωή απ’ όση νομίζουν κάποιοι, οικοσυστήματα που στο άπειρο ανθρώπινο μάτι μπορεί να μοιάζουν «άδεια» και μη σημαντικά, αλλά φέρουν πλούσια ποικιλία σε φυτικά και ζωικά είδη.

Την πραγματική λοιπόν εικόνα απεικονίζει η παρακάτω χαρτογραφική ανάλυση που πραγματοποίησε το WWF Ελλάς (εικόνα 1) και η οποία δείχνει ότι η δασική έκταση που κάηκε στη φωτιά της Κερατέας αφορά πάνω από το 80% της συνολικής πληγείσας έκτασης.

Όσο λοιπόν συνεχίζουμε να μετράμε το δάσος σε κορμούς, χάνουμε την ουσία. Και στο τέλος, βλέποντας μόνο το δέντρο θα χαθεί και το ίδιο το δάσος.