Εν συντομία η Ζαχάροβα υποστήριξε ότι η Ελλάδα ήταν αυτή που το 1974 έκανε προσπάθεια να προσαρτήσει την Κύπρο με επέμβαση της Χούντας των Μαύρων Συνταγματαρχών στη διεθνική σύγκρουση στην Κύπρο. Για την Τουρκική εισβολή βέβαια ούτε λόγος.
Και δεν σταμάτησε εκεί. Στοχοποίησε την Ελλάδα και για το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, γράφοντας πως η χώρα μας εμπόδιζε διεθνείς πρωτοβουλίες που αποσκοπούσαν στη συνεργασία με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας όπως αποκάλεσε την Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας.
Από ελληνικής πλευράς υπήρχε αντίδραση μέσω κύκλων του υπουργείου Εξωτερικών που πραγματικά έβαζε τα πράγμα στην σωστή ιστορική τους διάσταση.
Για την μεν Κύπρο ανέφεραν μεταξύ άλλων πως «… η τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο που έλαβε χώρα το 1974, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και οδήγησε στην παράνομη κατοχή, έκτοτε, σχεδόν του 37% περίπου του εδάφους της Κύπρου, στην ανθρωπιστική τραγωδία των εκτοπισμένων από τις εστίες τους Ελληνοκυπρίων, των εγκλωβισμένων και των αγνοουμένων».
Για τα Σκόπια δε ξεκαθάρισαν πως «Σχετικά με τις αναφορές στις σχέσεις της χώρας μας με τη Βόρεια Μακεδονία, υπενθυμίζουμε η διαφορά μας με την Βόρεια Μακεδονία επιλύθηκε, με ειρηνικά μέσα, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ».
Η Μαρία Ζαχάροβα, είναι σχεδόν βέβαιο πως ως έμπειρη διπλωμάτης γνωρίζει πολύ καλά πως οι κατηγορίες που εκτόξευσε εναντίον της Ελλάδας είναι ανιστόρητες και δεν υφίστανται.
Επίσης είναι ηλίου φαεινότερο, και δεν απαιτούνται και ιδιαίτερες πολιτικές και διπλωματικές γνώσεις, πως η επίθεση της εκπροσώπου της ρωσικής διπλωματίας αποτελεί μια ρεβανσιστική κίνηση απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο, πρωτίστως για την θέση που πήραν οι δυο χώρες στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία.
Ελλάδα και Κύπρος ιστορικά είχαν πολύ καλές σχέσεις με την Ρωσία και η πρωταγωνιστική στάση που τήρησαν στην πανευρωπαϊκή στήριξη της Ουκρανίας και στην απομόνωση της Ρωσίας, προκάλεσε έντονα ανθελληνικά συναισθήματα στο «ξανθό γένος» που εκφράζονται με ανιστόρητα ψεύδη και σκληρές λεκτικές επιθέσεις.
Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που Ρώσοι πολιτικοί και διπλωμάτες επιτίθενται στην Ελλάδα που πλέον έχει λάβει ξεκάθαρη θέση εναντίον της χώρας τους.
Και αυτό είναι ένα ζήτημα που ίσως χρειάζεται επανεξέταση και αναθεώρηση της ελληνικής στάσης. Γιατί δεν είναι λογικό προς χάριν της Ουκρανίας, η ελληνική κυβέρνηση να μην συνομιλεί με την Ρωσία, ενώ αντίθετα είναι τακτικός συνομιλητής με την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, μιας χώρας που πραγματικά μας απειλεί.
Η διπλωματία που αποτελεί και την ενδεδειγμένη οδό επίλυσης όλων των προβλημάτων επιτάσσει να επιχειρηθεί μια νέα προσέγγιση Ελλάδας-Ρωσίας, καθώς η χώρα μας πραγματικά θα μπορούσε να παίξει ουσιώδη διαπραγματευτικό ρόλο για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, προσφέροντας έτσι σημαντικές υπηρεσίες στην υπόθεση της ειρήνης στη γηραιά ήπειρο.
Δυστυχώς, όμως, η σημερινή κυβέρνηση απλά γίνεται και πάλι η «ουρά» των Ευρωπαίων, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι έτσι δείχνει άπλετο χώρο στην Τουρκία και τον Ερντογάν να το «παίζουν» ειρηνικοί διαμεσολαβητές και σημαντικοί παράγοντες, ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο. Μια επιθετική και αναθεωρητική χώρα με απολυταρχικό καθεστώς.
