Άλλωστε όλες τις σημαντικές ενέργειες για να υλοποιήσει το δεδηλωμένο απωθημένο του να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης τερματίζοντας τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις έκανε ερήμην των Ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι έχουν περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου και αρκούνται σε δηλώσεις που το περιεχόμενο τους δυστυχώς δεν μπορεί να συμβάλει στην επίτευξη ειρήνης.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, ως ο φυσικός και αδιαμφισβήτητος ηγέτης της όλης Δύσης, φροντίζει να συνδιαλέγεται ουσιαστικά μόνο με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν , τον οποίο όπως ο ίδιος δηλώνει εμμέσως πλην σαφώς αναγνωρίζει ως τον μοναδικό ισχυρό ηγέτη της εμπόλεμης περιοχής και απλά στην συνέχεια για λόγους πολιτικής αβρότητας ενημερώνει τους άλλους Ευρωπαίους και τον άμεσα ενδιαφερόμενο Ουκρανό πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι.

Το μείζον ζήτημα, όμως, είναι ότι τη στάση αυτή του Ντόναλντ Τραμπ την απενοχοποιούν οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν ισχύ, αλλά δεν μπορούν ούτε να καταστρώσουν συγκεκριμένα πλάνα για να δώσουν λύσεις στο Ουκρανικό ζήτημα.

Διακατέχονται από μια εγωιστική εμμονή να μην φανεί πως χάνουν τον πόλεμο –στον οποίο επί της ουσίας συμμετέχουν εκ του μακρόθεν – και οι προτάσεις που αρθρώνουν οδηγούν στην συνέχιση του πολέμου και όχι στον τερματισμό τους.

Αρνούνται να δουν την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί πλέον στην ανατολική Ουκρανία και επιμένουν σε απαιτήσεις που δυστυχώς δεν είναι εφικτό να γίνουν αποδεκτές από την Ρωσία και τον Πούτιν , αλλά ούτε και από τον ηγέτη της Δύσης τις ΗΠΑ και τον Ντόναλντ Τραμπ.

Έτσι απλά φαίνονται ως πολεμοχαρείς, αλλά εκ του ασφαλούς, αφού στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι χώρες της Ευρώπης έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν σκέπτονται να αποστείλουν στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία, στο πλαίσιο των εγγυήσεων που συζητούνται για τον τερματισμό του πολέμου.

Όσον αφορά τη λεγόμενη συμμαχία των προθύμων στην οποία πρωτοστατούν ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Γερμανός καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς, που δηλώνουν έτοιμοι να αποστείλουν δυνάμεις στην Ουκρανία, μένει να φανεί στη συνέχεια αν θα το αποτολμήσουν, καθώς η Ρωσία του Πούτιν απορρίπτει κάθε τέτοια σκέψη.

Και αν είναι να στείλουν Βρετανούς, Γάλλους και Γερμανούς στρατιώτες να πολεμήσουν στην εμπόλεμη περιοχή, γιατί δεν το έκαναν νωρίτερα ή έστω ακόμη και τώρα και περιμένουν πρώτα να χάσει η Ουκρανία, για την οποία δήθεν κόπτονται, τουλάχιστον το 20% των εδαφών της και να το πράξουν στην συνέχεια στο πλαίσιο κάποιων αόριστων εγγυήσεων ασφαλείας;

Μήπως και αυτοί δεν θέλουν οι στρατιώτες τους να πεθάνουν πολεμώντας στην Ουκρανία, αλλά η ανικανότητα τους να εξεύρουν ρεαλιστικές λύσεις τους οδηγεί σε επικίνδυνες διπλωματικές ακροβασίες που απλά επιβεβαιώνουν την έλλειψη πολιτικής και στρατιωτικής ισχύος;