Σε μια χώρα που τα προβλήματα, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, θεσμικά, ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής, είναι εκρηκτικά η κυβέρνηση προσπαθεί να αναδεικνύει δήθεν σημαντικά για τους πολίτες θέματα, προκειμένου να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη και κατά τα κοινώς λεγόμενα να πετάει τη μπάλα στην εξέδρα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η εμμονή της κυβέρνησης να προβάλει συνεχώς το θέμα της επιδιωκόμενης και σχεδιαζόμενης από την ίδια κατάργησης της μονιμότητας στο Δημόσιο.
Στο πλαίσιο αυτό βρίσκεται σε εξέλιξη μια προπαγανδιστική εκστρατεία κατά των δημοσίων υπαλλήλων που στόχο έχει να κινητοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και να στρέψει τον έναν επαγγελματικό κλάδο εναντίον του άλλου.
Και φαίνεται πως ως ένα σημείο το έχει επιτύχει, καθώς οι δημοσκοπήσεις που στο ερωτηματολόγιο τους περιλαμβάνεται η σχετική ερώτηση περί συμφωνίας ή μη της κατάργησης της μονιμότητας στο δημόσιο, δείχνουν πως σχεδόν οι μισοί Έλληνες είναι υπέρ της κατάργησης.
Εδώ πάντως θα πρέπει να σημειωθεί, πως η σχετική ερώτηση είναι μάλλον αδόκιμη. Ακριβώς λόγω του κοινωνικού αυτοματισμού και του κλίματος που δεκαετίες ολόκληρες καλλιεργεί το συντηρητικό κόμμα της ΝΔ κατά των δημοσίων υπαλλήλων και ιδιαίτερα η κυβέρνηση Μητσοτάκη για κάθε το δημόσιο.
Άλλωστε και στη χθεσινή δημοσκόπηση της Alco από την οποία προέκυψε ότι το 49% των πολιτών είναι υπέρ της άρσης της μονιμότητας στο δημόσιο, αυτό συμβαίνει γιατί οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη και της Φωνής Λογικής της Λατινοπούλου είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και μέσω των δημοσκοπήσεων έχει εκφράσει τις απόψεις της για τα τελευταία χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη, διατυμπανίζοντας πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Ούτε βέβαια η ίδρυση ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα που και γι’ αυτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη μάχεται λες και αποτελεί μείζον θέμα για τους Έλληνες που σήμερα δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, να πληρώσουν ενοίκιο και λογαριασμούς όχι να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Τα μεγάλα προβλήματα είναι η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί και συντάξεις, ο σταδιακός αφανισμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η εγκληματικότητα, τα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, η ατιμωρησία των ισχυρών, η υποχώρηση του κράτους Δικαίου, η σταδιακή ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας που διευρύνουν τις ανισότητες και οδηγούν σε μια κοινωνία των δύο τρίτων, όπου οι δυο δυστυχούν και ο ένας ευημερεί σε βάρος τους.
