Ο Μαρξ στην 18η Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη γράφει ότι η Ιστορία όταν επαναλαμβάνεται είναι φάρσα.

Πριν από εκατό χρόνια τον Οκτώβριο του 1922 ο Μουσολίνι επικεφαλής του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος άρχισε μια πορεία προς την Ρώμη που ξεκίνησε ως εθνική και κοινωνική επανάσταση και κατέληξε στην ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης από τον Βασιλιά Βιτόριο Εμμανουέλε.

Η Τζιορτζια Μελόνι δεν θα χρειασθεί την μουσολινική φαντασμαγορία καθώς η νίκη του κόμματος είναι προεξοφλημένη εδώ και μήνες.

Όχι μόνον προεξοφλημένη αλλά και αποδραματοποιημένη από αναλυτές εντός και εκτός Ιταλίας που προφανώς ξεχνούν ότι όταν ο Μουσολίνι σχημάτισε κυβέρνηση και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης πολλοί πανηγύριζαν για την αφομοίωση του Φασισμού στην κοινοβουλευτική κανονικότητα.

Σήμερα η Μελόνι και το κόμμα της στέλνουν ένα μήνυμα εντός και εκτός συνόρων που λέει το ακριβώς αντίθετο ότι δηλαδή η κοινοβουλευτική και η πολιτική κανονικότητα προσαρμόζονται για χωρέσουν τους νοσταλγούς του Φασισμού.

Μπορεί η Άκρα Δεξιά να είναι κυβερνητικός εταίρος από το 1994 , είναι όμως η πρώτη φορά στην Ιταλία και στην Ευρώπη που η Ακροδεξιά αναδεικνύεται σε πρώτο κόμμα και θα ηγείται της νέας κυβέρνησης.

Η Μελόνι είναι ένα σοκ για την δημοκρατική ευρωπαϊκή κανονικότητα παρόμοιο να όχι μεγαλύτερο από μια ενδεχόμενη νίκη της Λεπέν στην Γαλλία.

Όσοι βλέπουν ως μονόδρομο την προσαρμογή της Μελόνι στην ευρωπαϊκή κανονικότητα ξεχνούν ότι δεν είναι δεδομένη εν όψει του σκληρού χειμώνα του 2022-23 για το σύνολο της Γηραιάς Ηπείρου.

Ετσι τα σενάρια που θέλουν την Μελόνι η να εγκαταλείπει την εξεγερσιακή αντιευρωπαϊκή ρητορική ακολουθώντας την διαδρομή που χάραξαν τόσο ο Μπερλουσκόνι όσο και ο Σαλβίνι σκέπτονται με όρους και ισορροπίες προ της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.

Από την Σουηδία μέχρι και την Ιταλία φυσά ούριος άνεμος για την Ακροδεξιά η οποία συλλέγει ετερόκλητες συσσωρευμένες κοινωνικές δυσαρέσκειες και ανασφάλειες.

Απέναντι σε αυτή την δυναμική η Ε.Ε της κανονικότητας είναι άφωνη έως και ανύπαρκτη με συνέπεια η άμυνα των δημοκρατικών δυνάμεων να περιορίζεται στην ηθική και πολιτική απαξίωση της Άκρας Δεξιάς.

Ηδη παρά την απαξιωτική ρητορική των Βρυξελλών και την επιβολή κάποιων προστίμων οι ακροδεξιές κυβερνήσεις στην Πολωνία και την Ουγγαρία αποτελούν μέρος της ευρωπαϊκής κανονικότητας.

Μια ματιά στις κυβερνήσεις που γνώρισε η Ιταλία στην διάρκεια της θητείας της απερχόμενης Βουλής τα λέει όλα.

Από τις κάλπες του 2018 και μετά για ένα χρόνο υπό την ηγεσία του Κόντε συγκυβέρνησαν τα Πέντε Αστέρια με την Λέγκα του Βορρά και στην συνέχεια με τον ίδιο Πρωθυπουργό τα Πέντε Αστέρια με το Δημοκρατικό Κόμμα πριν παραδώσουν την σκυτάλη στην σχεδόν οικουμενική κυβέρνηση Ντράγκι πριν από ενάμιση χρόνο.

Με άλλα λόγια όλα τα άλλα κόμματα έστρωσαν κόκκινο χαλί για την πορεία της Μελόνι προς την εξουσία.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)