Και ήταν μια από τα ίδια. Αν αληθεύει αυτό που μετ΄ επιτάσεως υποστηρίζουν οι δημοσκόποι, ότι δηλαδή οι δημοσκοπήσεις τους αποτελούν μια φωτογραφία της στιγμής για τις προθέσεις των ψηφοφόρων, τότε και αυτή η φωτογραφία-δημοσκόπηση ήταν σχεδόν φωτοτυπία των προηγούμενων.

Καμία ουσιαστική διαφορά στις κομματικές προτιμήσεις των ψηφοφόρων σε σχέση με τους προηγούμενους μήνες. Μια μονάδα πάνω, μια μονάδα κάτω τα κόμματα και «ακλόνητοι» κατά τα άλλα οι ψηφοφόροι στις προθέσεις ψήφου τους.

Μέσα σε ένα τόσο βαρύ κλίμα, με την ακρίβεια να σαρώνει, τον πόλεμο να είναι ορατός, την πανδημία να μην έχει τελειώσει, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ειδήμονες, τα προβλήματα στην κοινωνία να είναι τεράστια, αν μη τι άλλο δεν πρέπει να θεωρείται και φυσιολογικό, οι ψηφοφόροι να αγνοούν την πραγματικότητα.

Και εδώ λοιπόν τρία πράγματα μπορούν να συμβαίνουν.

Το πρώτο είναι οι δημοσκοπήσεις να μην είναι τόσο αξιόπιστες. Άλλωστε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, το είχε πει ευθέως από τη Θεσσαλονίκη. «Δεν έχω εμπιστοσύνη στις δημοσκοπήσεις όπως και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών», δήλωσε και συμπλήρωσε «στις εκλογές του 2019 ο μέσος όρος των μετρήσεων έδινε 25-26% στον ΣΥΡΙΖΑ και πήρε 32%».

Το δεύτερο και χειρότερο είναι οι Έλληνες ψηφοφόροι να μην ακούνε καν τα λεγόμενα των πολιτικών αρχηγών και να λειτουργούν ως «φανατικοί οπαδοί» ποδοσφαιρικών ομάδων. Να μην θέλουν να δουν ποιο κόμμα και ποιος πολιτικός αρχηγός μπορεί να πράγματι να δώσει λύσεις στα προβλήματα τους και να πάει μπροστά τη χώρα, αλλά να τους ενδιαφέρει μόνο να κερδίσει η «ομάδα» τους.

Το τρίτο και τρισχειρότερο είναι οι πολιτικοί αρχηγοί και τα πολιτικά κόμματα να μην μπορούν πλέον να εμπνεύσουν τους πολίτες. Ο λόγος τους να ακούγεται «ξύλινος» και στη συνείδηση των ψηφοφόρων να έχει περάσει το απαξιωτικό «όλοι ίδιοι είναι».