Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι θορυβημένη και ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, Άντονι Μπλίνκεν, πηγαίνει στην πόλη του Μεξικού για να θέσει το θέμα της «άνευ προηγουμένου παράτυπης μετανάστευσης» στο δυτικό ημισφαίριο.
Η πληγή όμως της ανισότητας παγκοσμίως, ως πολιτικής επιλογής των ισχυρών, είτε κρατών είτε ατόμων ήδη έχει κακοφορμίσει και απειλεί και όλους όσοι νομίζουν ότι είναι «υγιείς».
Αυτοί που υποστηρίζουν ότι το μεταναστευτικό, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, αποτελεί πυρηνική βόμβα έτοιμη να εκραγεί μάλλον θα δικαιωθούν.
Σε λίγο στις λεγόμενες πλούσιες περιοχές του πλανήτη, δηλαδή στον λεγόμενο δυτικό κόσμο, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, αν δεν αλλάξει παγκοσμίως το οικονομικό μοντέλο που εφαρμόζεται, οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, είναι αναπόφευκτο να αρχίσουν να κατευθύνονται καραβάνια μεταναστών όχι μερικών χιλιάδων ανθρώπων, αλλά εκατομμυρίων.
Άλλωστε ήδη ο αριθμός των ανθρώπων που συνελήφθησαν ενώ προσπαθούσαν να περάσουν στις ΗΠΑ από τα νότια σύνορα της, ξεπέρασε τα δύο εκατομμύρια από το 2022. Μόνο τον Σεπτέμβριο του 2023, η Συνοριακή αστυνομία των ΗΠΑ συνέλαβε περισσότερους από 200.000 μετανάστες.
Είναι προφανές ότι οι ροές δεν θα μπορέσουν να ανακοπούν αν οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να εξαθλιώνονται από την φτώχεια. Θα προσπαθούν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους να περάσουν σε μια χώρα που πιστεύουν –ίσως και λανθασμένα- ότι μπορούν να γλιτώσουν από τα δεινά που τους επιβάλλει η παγκόσμια κυριαρχία των ισχυρών.
Και η σκληρή πραγματικότητα όπως καταγράφεται από Οργανισμούς και αναλυτές είναι πως κάθε μέρα ένας άνθρωπος γίνεται δισεκατομμυριούχος ενώ δέκα ολόκληρα εκατομμύρια άνθρωποι γίνονται νεόπτωχοι.
Και αυτό δυστυχώς είναι παγκόσμια πολιτική επιλογή. Γιατί η ανισότητα του πλούτου που ήδη επικρατεί έχει διαμορφώσει έτσι την κατάσταση που οι ισχυροί πλέον πλούσιοι επηρεάζουν όλες τις πολιτικές αποφάσεις προς όφελος τους «γεννώντας» έτσι εκατομμύρια ή ακόμη και δισεκατομμύρια πτωχούς και εξαθλιωμένους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το παγκόσμιο ποσοστό φτώχειας βρίσκεται σε διψήφιο ποσοστό σχεδόν στο 10%.
Και στις λεγόμενες φτωχές χώρες, στην Αφρική, στη νότιο Αμερική, στην Ασία, το ποσοστό αυτό ανεβαίνει ακόμη και στο 30%. Και τότε τα πράγματα «ζορίζουν» και οι άνθρωποι από τα μέρη αυτά αναγκάζονται σε φυγή, μετανάστευση ή και παράνομη μετανάστευση όπως αρέσκονται πλέον να την αποκαλούν οι πλουσιότερες δυτικές χώρες.
Και τα καραβάνια των απελπισμένων είναι πολύ δύσκολο να ανακοπούν. Το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Και εμείς στη χώρα μας. Οι φράχτες, οι επαναπροωθήσεις και όποια άλλα μέτρα αποτροπής δεν μπορούν να λύσουν ριζικά το πρόβλημα.
Ο μόνος τρόπος είναι να περιοριστούν οι ανισότητες οι πλούσιοι να γίνουν λιγότερο πλούσιοι παρομοίως με τους φτωχούς που πρέπει να γίνουν λιγότερο φτωχοί. Αυτή πρέπει να είναι η νέα παγκόσμια πολιτική επιλογή.
Χριστούγεννα είναι ας είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορεί και να συμβεί. Έστω και κάτω από την πίεση των καραβανιών των εξαθλιωμένων που προχωρούν...
