Όλα πάντως δείχνουν Απρίλιο και οι «μονομάχοι» έχουν αρχίσει να ανεβάζουν τόνους για να προσελκύσουν ψηφοφόρους.
Και αυτό εν τέλει είναι το ζητούμενο. Οι πολίτες θα πρέπει να συμμετάσχουν μαζικά στην εκλογική διαδικασία, όχι για να δώσουν «συγχωροχάρτι» στους πολιτικούς που -πολλάκις δικαίως- κατηγορούνται ότι με τις πρακτικές απαξιώνουν την πολιτική, αλλά για αποδείξουν ότι ξέρουν και να τιμωρούν και να επιβραβεύουν.
Η αποχή από τις εκλογές τους μόνους που δεν ευνοεί είναι τους ίδιους τους πολίτες, που απέχοντας από την άσκηση του δημοκρατικού τους δικαιώματος, δίνουν την ευκαιρία στους άλλους να επιλέγουν κυβερνήσεις γι’ αυτούς.
Γιατί μετά την καταμέτρηση των ψήφων, το μόνο βέβαιο είναι ότι ως εκπρόσωποι του λαού θα έχουν εκλεγεί 300 συμπολίτες μας, είτε η αποχή είναι μικρή είτε μεγάλη.
Και απ’ αυτή την κορυφαία για τη δημοκρατία διεργασία είναι μεγάλο λάθος κάποιοι να απέχουν και να αφήνουν τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή τους.
Οι ατάκες όσων απέχουν από τις εκλογές ότι «κανένα κόμμα δεν με αντιπροσωπεύει» ή ακόμη χειρότερα «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι» δεν αποτελεί σοβαρή απάντηση και κυρίως υπεύθυνη στάση.
Από την άλλη πλευρά οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού, θα πρέπει να σεβαστούν απόλυτα τη θέληση των ψηφοφόρων και να μην παρερμηνεύουν τα μηνύματα της κάλπης.
Ιδιαίτερα στις επικείμενες εκλογές που πρόκειται να γίνουν με την απλή αναλογική, ένα ακριβοδίκαιο εκλογικό σύστημα που αποδίδει χωρίς καμία παρέμβαση την θέληση του λαού.
Επιτέλους, όλα τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα συνεχώς και για τα πάντα κάνουν λόγο για «εξευρωπαϊσμό».
Στην Ευρώπη λοιπόν η πολιτική κουλτούρα επιτάσσει τη συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για τον σχηματισμό κυβερνήσεων.
Εμείς γιατί να αποτελούμε πάντα την αρνητική εξαίρεση;
Αν μη τι άλλο είναι εξωφρενική η δικαιολογία της κυβερνώσας παράταξης ότι επιδιώκει και επιθυμεί να κυβερνήσει «αυτοδύναμη» γιατί δήθεν έτσι δεν βρεθεί όμηρος του συγκυβερνώντος κόμματος και όποιων άλλων πολιτικών, επιχειρηματιών, συμφερόντων που επιθυμούν μια ασταθή και ευάλωτη σε εκβιασμούς κυβέρνηση, προκειμένου να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στον τόπο.
Ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν έτσι σκέφτονταν τα πολιτικά κόμματα στην Ευρώπη και δη στις ισχυρές χώρες , όπως για παράδειγμα η Γερμανία, η Ιταλία, η Ισπανία. Θα έμεναν ακυβέρνητες στο διηνεκές.
Όσον αφορά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μάλλον θα πρέπει να ξανασκεφτεί την θέση που έχει διατυπώσει ότι δεν θα επιδιώξει να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας αν δεν έρθει πρώτο στις εκλογές. Λάθος. Αν υπάρχει η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης , ειδικά με την δίκαιη απλή αναλογική, αυτή θα πρέπει να σχηματιστεί γιατί θα έχει και μια συνολικά γνήσια πλειοψηφία.
Τέλος, για το τρίτο κόμμα που ενδεχομένως θα παίξει ρυθμιστικό ρόλο για τον σχηματισμό κυβέρνησης, καλό θα είναι να μην καταφέρει για άλλη μια φορά να μείνει με τον «μουτζούρη». Να επιδιώξει ειλικρινά τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας χωρίς παραλογισμούς και μικρομεγαλισμούς.
