Ύστερα από μια ακαδημαϊκού χαρακτήρα παρουσίαση, καταλήγει στην προώθηση τεσσάρων εργαλείων, χωρίς, όμως, να προβλέπονται ουσιαστικές ενέργειες πριν το 2026. Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερο βάρος δίνεται στο μοντέλο αποπληρωμής μέσω των λογαριασμών ενέργειας. Κατ’ ουσίαν, η Κυβέρνηση αποδεχόμενη την αποτυχία της, προτείνει ένα μοντέλο, το οποίο περιγράφεται με ασάφεια αν και επιφυλάσσει σοβαρά προβλήματα για τα νοικοκυριά.

Παρότι οι λεπτομερείς ρυθμίσεις παραπέμπονται για το μέλλον, το συγκεκριμένο μοντέλο μπορεί να μετατραπεί σε παγίδα υπερχρέωσης. Οι πολίτες καλούνται να δεσμευτούν σε συμβάσεις δανεισμού με σταθερές μηνιαίες δόσεις, ενώ τα αναμενόμενα οφέλη από την εξοικονόμηση περιγράφονται απλώς ως «ενδεικτικά». Και την ίδια στιγμή κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν σε συγκεκριμένους παρόχους, χάνοντας το δικαίωμα επιλογής φθηνότερης ενέργειας σε μια ήδη επιβαρυμένη ενεργειακή αγορά.

Ταυτόχρονα, το σχέδιο δημιουργεί ένα πλαίσιο που παρακάμπτει και θέτει στο περιθώριο τους ελεύθερους επαγγελματίες μηχανικούς και τους μικρομεσαίους επαγγελματίες του κλάδου. Αυτοί υποβιβάζονται σε ανώνυμους υπεργολάβους ή υπαλλήλους των μεγάλων εταιρειών. Οι μικρές κατασκευαστικές εταιρίες και η εγχώρια βιομηχανία υλικών κινδυνεύουν με αποκλεισμό, καθώς οι μεγάλες εταιρείες που θα διαχειρίζονται το σχέδιο θα προχωρούν σε μαζικές προμήθειες, το πιθανότερο από φθηνούς παραγωγούς εκτός της χώρας.